Kimine göre kader, kısmet, nasip…

 

Kimine göre alın yazısı…

 

Kimine göre hayatın akışı…

 

Kimine göre şans veya şanssızlık…. 

 

Bana göre hepsinden ortaya karışık. Herkesin bir hikayesi var. “Bir Yazsam Roman” olur diye başlayan cümleler…

 

Ataerkil toplumumuzda “kadın” güçlü bir figür. Tarlada, evde, iş dünyasında mücadele eden, çocuk büyüten, fedakar, cefakar ama hep umutlu, mutlu ve hayal kuran. Buna rağmen çoğunlukla hem cinsi ile anlaşamayan, en çok hem cinsinden darbe alan, kız çocuğunu, erkek çocuğunu doğuran  ve yetiştirende yine bir “kadın” .  

 

 

“Kadının en büyük vazifesi analıktır.”

 

“Dünyada her şey kadının eseridir.” demiştir. 

 

Önce iyi bir insan, iyi bir evlat, iyi bir eş, iyi bir anne olmak bir lütuf, meziyet değil, zaten olması gereken vasıflardır.

 

 

 

Bu seferki ateş Egemen’in severek yediği Burger King’in ateşi değil 🙂 Eskişehir Odunpazarı’nda  “Cam Cadısı” atölyesinin ateşi çağırdı beni. Gittim, gördüm, şimdi de “Acemi Cadı Şeşe” olarak, sanatın bir ucunu tutmaya karar verdim. Evet yeteneğim yok… Ama beynimdeki fikir ve pazarlama loplarımı kullanarak bir şekilde sanata dokunacağım. Bakalım bu hikaye nasıl şekillenecek. İlk olarak Cam Cadısı’nın ellerinden şans melekleri yapmaya başladık. Bu melekler kimlere konacak? Kimlere nasip, kısmet olacak? 

 

Biliyorum sen bir meleksin 

Bana yardım için gönderildin 

Zor günlerimde çıkageldin 

Yüzümü güldürdün, başımı döndürdün 

Acımı dindirdin, yolumdan çevirdin 

Eğlendirdin, sakinleştirdin 

Hoş geldin melek 

 

Belki de ben değil, sen benim hayatıma geldin.