“Dünya Kadınlar Günü”nde, “erkekler neden bu halde” diye sormak istiyorum. 

 

 

Annesi mi? 

 

Sevgilisi mi? 

 

Eşi mi? 

 

Dönüp dolaşıp en başa döndüğümüzde kadın kelimesi karşımıza çıkıyor. 

 

 

Bir kadın…

 

Kadın doğuruyor, büyütüyor, yetiştiriyor. 

 

Türk kadınları fedakârdır. Yemez yedirir, giymez giydirir. Cahili de, okumuşu da elimden geleni yapar. Her toplumda olduğu gibi istisnalar kaideyi bozmaz. 

 

Madem öyle neden böyle? 

 

Nerede yanlış yapılıyor? 

 

Sorun nereden kaynaklanıyor? 

 

Bu kadar fedakâr Türk kadını, neden çocuğuna, sevgiyi, saygıyı, sabretmeyi, vicdanlı olmayı, iyi olmayı öğretemiyor. 

 

Öğretiyor da, çocuklar mı almıyor? 

 

Neden almıyor, algılamıyor acaba? Sebebi nedir? Temelinde yatan nedir? 

 

Beğenmediğimiz, çocuğunu 18 yaşına gelince kapının önüne koyuyor dediğimiz, Avrupa, ABD’de bile kadına şiddet oranları, ülkemize göre daha düşük. 

 

Peki bu nasıl oluyor? 

 

Fedakâr Türk annesine karşı, Avrupalı, ABD anneleri… 

 

“Sen kimsin de Türk annelerine laf ediyorsun. Kendin anne bile değilsin.” diyenler olabilir. 

 

Sadece şunu soruyorum, neden? 

 

Erkekleri de yetiştiren bir kadın ve bu şiddettin temeli nereden geliyor?  

 

Türk Hekimi İbni Sina, çocuğun, ruh ve beden sağlığına, ikisine birden aynı önemin verilmesini vurgulamış. 

 

Biri, İbn Haldun’a sordu:

 

“Çocuklarımızı nasıl terbiye edelim?”

 

İbn Haldun dedi ki;

 

“Çocuklarınızı terbiye etmeye çalışmayın. Zaten size benzeyecekler. Kendinizi terbiye edin yeter.”

 

Sözün bittiği yer, düşünme ve uygulama zamanı diyorum. 

 

Sağlıklı, Huzurlu ve Bereketli Nice Günlere…

 

Şenay Şaşmaz Sadıç