Sizi bilmem ama ben en çok babamı özlüyorum.
30 Temmuz 1984 günü ekinler ektiği toprağın altına verdiğimiz günden beri özlüyorum.
Daha 11–12 yaşlarında bir çocuk ne kadar doyabilmişse o kadar doymuştum babama.
Doyamamıştım yani.
Aylarca, aralıksız her gün mezarı başına gittiğimi ve ağladığımı hatırlıyorum.
Bayramlarda, özel günlerde, babalar gününde hep...
“Babalar Günü”
Bu tür özel günlerde hep şu aklımdan geçer. Ya hayatta olmayanların geride kalan çocukları hangi duygularda… Şehitlerin, evlatlarını kaybedenlerin, sokaklarda yaşayan ailesiz çocukların ve hayata bir sıfır yenik başlamış binlercelerin… Bu düşüncelerimi bir kenara koymak istesem de içimdeki ses hiç durmaz. Sonra da her...
