Gecenin bir yarısında içinde yalnızlık kokan satırlar kapıyı çaldı. Nereden geldiğini nereye gittiğini hiç bilemediğim -bilmeye çekindiğim-bilemeyeceğim şehirlerarası yolcular gibi "Hoş geldin Yalnızlık" diyebildim. Birden nereden estiyse, nereden düştüyse düştü işte. Çıkıp geliverdi beklemeden, istemeden. Çok zaman önce kovmuştum yalnızlığı. Uzun bir süre uğramamasını mümkünse...

  Ne zaman kendimi yalnız hissetsem, ne zaman moralim çok bozuksa, ne zaman bir şeyleri çok özlemişsem, ne zaman herkesten her şeyden kaçmak istesem hep o hayali kurarım. Kimsenin kimsenin olmadığını düşlediğim her şeyi baştan keşfedeceğim, hayata yeniden başlayacağım o mavi adayı. Her insan da vardır biliyorum. Bugüne...