AŞKIMIZ HÜZÜNDE GİZLİ…

Ne kadar zaman oldu bilmiyorum. Farkında bile değilim sana yazmayalı. Bir şiir okurken seni buldum yanımda… Bahar kokulu saçların geldi aklıma beraber geçirdiğimiz son yaz akşamından. Deniz mavisi gözlerinden iki damla yaş süzüldüğü kızarmış burnunla derin derin baktığın seni seviyorum anlamıyorsun dediğin andayım şimdi. Elimde çok sevdiğim yazarın çok sevdiğim kitabı. Çok anlamlı bulduğum ve etkilendiğim bir şiiri paylaşmak istemiş, sakın anlam çıkarmaya çalışma demiştim kulağına fısıldayarak. Yüzüme bakıp Murathan Mungan’ın “ Doğduğum Yüzyıla Veda” kitabını okurken ağladığımdan bahsetmiştin bir gece. Tamamen ruhuma hitap ediyor sanki beni anlatıyor ne hoş yazmış demiştim. Sen de bana “ Sadece bir şiir. Ben hiç ağlamam ” demiştin. Oysa ben o an bize ağlıyordum o dizelerde… Aşkın hüzünlü girdabında dolaşırken sen çoktan uzaklara gitmiştin.

Duygular zamanla değişmiş aramızda ki hüzün sessizliğe dönüşmüştü. Samimi, içten ve suskun zamanlardı… Hayalleri paylaşamıyor, rüyalarda bile özlemiyorduk tenimizi.

yesimmutlu

Yaşanan iklimlerin en zorunu yaşıyorduk. İçimize düşen beklentisizlik fırtınası dinmek bilmiyordu. Tek tesellimiz yalnızlıktı. Tüketiyorduk zamanı bizi ayıracağını bilmeden. Günden güne yok oluyordu aşkımız. Çünkü bu biz değildik.

Çok zaman geçti aradan. Bir gün sen ve ben kaldık sadece… Gecenin gündüze denk düştüğü günden beri aşkımız hüzünde gizli…

Yorum yok

Yorum Yazın