Gecenin bir yarısında içinde yalnızlık kokan satırlar kapıyı çaldı. Nereden geldiğini nereye gittiğini hiç bilemediğim -bilmeye çekindiğim-bilemeyeceğim şehirlerarası yolcular gibi "Hoş geldin Yalnızlık" diyebildim. Birden nereden estiyse, nereden düştüyse düştü işte. Çıkıp geliverdi beklemeden, istemeden. Çok zaman önce kovmuştum yalnızlığı. Uzun bir süre uğramamasını mümkünse...